De "kampioen onder de tolken", zo werd David Reinert door Walter Hallstein voorgesteld aan Edward Kennedy, een paar jaar na de ondertekening van het Verdrag van Rome.David was kort na de ondertekening bij de Commissie gaan werken als Italiaanse tolk.Vóór Rome werkte hij voor Konrad Adenauer, toen hij op een dag een telefoontje kreeg. Twee dagen later zou het Verdrag van Rome worden ondertekend, en ze vroegen hem of hij zou kunnen helpen. Hij ging maar al te graag naar Rome, want hij besefte dat het een bijzondere gebeurtenis zou worden. Wat hij niet wist, was dat die dag bepalend zou zijn voor de rest van zijn carrière.
Hij kan zich de dag nog goed herinneren - het regende in Rome en op de Campidoglio stond een grote groep mensen met paraplus's die getuige wilden zijn van deze historische gebeurtenis. Zij konden de gang van zaken live volgen via luidsprekers. "Wat de menigte hoorde, waren niet de oorspronkelijke toespraken van de regeringsleiders en de burgemeester van Rome, maar de Italiaanse tolk, ik dus, aangezien ik de enige tolk in de Italiaanse cabine was."
Zijn vertaling werd ook uitgezonden door de Italiaanse radio en zo kon iedereen in Italië hem horen. Zo luisterden er ook mensen mee in een kraamkliniek in het zuiden van het land, en net op dat moment werd er een meisje geboren. Zij doopten haar Europa, geïnspireerd door de stem van onze Italiaanse tolk! "Ik heb geen idee wat er van haar is geworden, maar ik kan me er van alles bij voorstellen: een vrouw van vijftig, misschien getrouwd, met kinderen, en hoe zouden die dan heten?", zegt David.
David wilde achteraf ook naar de grote receptie, maar hij had geen passende kleding. Ter plaatse heeft hij toen een smoking gekocht. Die smoking zou later nog nog goed van pas komen. Dertig jaar lang reisde hij met commissarissen en ministers de hele wereld rond.
In februari 1959 trad hij als tolk in vaste dienst bij de Commissie. Al snel tolkte hij bij de wekelijkse vergaderingen van de Commissie, ging hij met de voorzitters van de Commissie naar de G7 en de G8 en naar topontmoetingen van de EU met de Verenigde Staten. Hij herinnert zich hoe hij met Franco Malfatti bij president Nixon op bezoek was: "Wij mochten overnachten in Blair House, tegenover het Witte Huis, waar alleen gasten van de president mogen komen. Voor de vergadering werden we opgehaald in een grote zwarte limousine, terwijl het hooguit 100 meter rijden was... Ik voelde me net een filmster!"
Hij werkte graag als tolk bij de Commissie. Hij was een doener, die liever bij vergaderingen tolkte dan papierwerk deed. Desondanks kwam hij in de administratie terecht en aan het einde van zijn loopbaan was hij waarnemend directeur van de conferentiedienst. "Toen ik begon, hadden wij één of twee vergaderingen of conferenties per week. In 1989 waren dat er 50 per dag. Dat waren voor mij natuurlijk nieuwe uitdagingen. Toch ben ik ook altijd met plezier in de cabine blijven werken. Wat me vooral heeft geraakt, is dat voorzitter Delors me tijdens mijn laatste opdracht als tolk in een van de wekelijkse vergaderingen van de Commissie publiekelijk bedankte. Ons werk wordt vaak als iets vanzelfsprekends beschouwd, maar de voorzitter toonde toen op een zeer persoonlijke manier zijn waardering".
David is nu met pensioen en geniet onder meer van zijn vele huisdieren, maar toch heeft hij graag iets te doen. Af en toe springt hij zelfs nog even in als freelance tolk. Zo kan hij, 50 jaar later, nog steeds een steentje bijdragen aan wat toen met het Verdrag is begonnen.
